یـاد مـَن بـاشـد فـردا دَم صبـح جـور دیگـر بـاشـم ...

حُکـــم خشـت بــــود و مـن فقـط ...

مـن بـد بـاختـم ، 

 حکـم خشـت بـود و ..... 

مـن فقـط دِل داشتـم !

دوستـت دارم هـای از دهـان اُفتـاده !

ﮐـﻒِ کـوچـه ، ﺧﯿـﺎﺑـﺎﻥ ﻫـﺎﯼ ﺍﯾـﻦ ﺷﻬـﺮ ... 

ﭘـُﺮ ﺷـﺪﻩ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺘـﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﻫـﺎﯼ ﺳـﺮﺩﯼ ، 

ﮐـﻪ ﺍﺯ ﺩﻫـﺎﻥ ﺍﻓﺘـﺎﺩﻩ انـد  !!! 

یـک حِـس نـوشـت ...

دو کوچه پایین تر از پارک ،

برای فرار از هوس ...

به سوی نیمکت خاطره ها دویدم ؛

نشستم .

امّا ،

دو ردیف پایین تر ...

روی نیمکتی عاشقانه ؛

تو را ...

دست در دست بستگان دیروز ؛ امروز ؛ فردا دیدم ...

شرمم آمد .

فالِ حافظِ مرغ ِ عشق ِ خاطراتمان را ( خوش یُمنی فال )

در قفسی باز ...

بدون مرغ عشق ،

به دو ردیف نیمکت بالایی فروختم !

.............................................

پیمان دانشفر 

اختـلاف در طبقـات نیسـت ... در اعتقـادات اسـت !

در حـالیکـه بعضـی هـا از درد بـه خـود مـی پیچنـد ،

بعضـی دیگـر در کـوچـه پـس کـوچـه هـای بـی دردی مـارپیـچ میـزننـد !

.

.

.

و تــــو ...

زنـازاده ای اگـر حتّـی در ذهنـت خطـور کنـد کـه ...

خُـب تقصیـر خـودشـان بـوده ... آدمهـای تنبـل ِ بـی سـواد !!!

یـک نـگـاه !

ارزش هـر اِنسـان ...

نـه بـه جنـس ،

نـه بـه قـد ؛

بلکـه بـه انـدازۀ  همّـت و مهـربـانـی اوسـت !

دلهـــای پــــاک سیـــاه ...

معلّـم بـه دانـش آمـوزاش میگـه :

بچـه هـا ، شمـاهـا دلاتـون پـاکـه ؛ دعـا کنیـن بـارون بیـاد ...

یکیشـون پـا میشـه و میگـه :

مـا اگـه دلمـون پـاک بـود تـا حـالا شمـا صـد دفعـه مُـرده بـودیـن !!!

.

.

.

.

.

و تو حدیث مفصّل بخوان از این تمثیل !

دسـت هـا و نقـاب هـا !

مـا اصـلاً حـواسمـون نبـود ...

ببینـم ...

مـا اصـلاً حـواسمـون نبـود ...

چـی شُـد کـه تـوی ایـن چنـد سـال ، 

شمــــاهـــا ...

یهـوئـی بصـورت خـانـوادگـی و طـایفـه ای واسـۀ خـودتـون ؛

خیلـی آدم شـُـدیـن ؟؟؟!!!

مـا انسـانهـا ...

چـه حیـوانهـای خـوبـی هستیـم ، 

مـا اِنسـانهـا ؛

تـازه ...

حـرف هـم بَلـدیـم بـِزنیـم !!!

منطقیون ( از جمله ارسطو ، سقراط ؛ ابن سینا و ملاصدرا و ... )  انسان را با عنوان " حیوان ناطق " می خواندند !