از مـن ،
بـرای خـودت تـو بُـت مَسـاز ؛
زیـرا کـه هـر بُتـی ؛
روزی ...
دیـر یـا زود ...
بـا تلنگـری ؛
تِـرک بـرمیـدارد ...
میشکنـد ...
و فـرومیـریـزد !
آوار میشـود ،
گـاه بـر سـر بُـت تـراش ...
کـه تـو بـاشـی !
پـس ...
از مـن ،
بـرای خـودت تـو بُـت مَسـاز ؛
دیـری اسـت ؛
سنگهـای ایـن آبـادی ...
بـرخـلاف ظـاهـرشـان ...
از درون شکستـه انـد !
از مـن ،
بـرای خـودت تـو بُـت مَسـاز .
عین میم ( دانشور )
ایستـادن اِجبـار کـوه بـود ،
رفتـن سـرنـوشـتِ آب ؛
اُفتـادن تقـدیـر بـرگ ؛
و صبـر ، چـارۀ آدمهـای سـاده لـوح .
بـاشـد ...
... مـن سـاده لـوح !
بـا ایـن وجـود ،
بـی هیـچ چشـم داشتـی حـراج مـی کنـم محبّـت خود را ...
کـه فـردا روزی همگـی خـاطـره ایـم !
گفـت :
برایش دیـــوانه شــــو ،
چـرا که عشقــی عاقلانه ...
هیــچ زنــی را افســون نمی کند .
پـس شُـدم !
حـال مـن مـانـده ام و ...
عـاشـقـی و ...
دیـوانگـی و ...
تنهـائـی !!!
در ایـن هـوای نـه چنـدان سـردِ و دلچسـب ،
کـه بـرف هـم دقـایقـی اسـت بـاریـدن گـرفتـه ؛
تـو را بـه چنـد جُـرعـه بـوسـۀ گـرم و شیـریـن میهمـان میکنـم .
بـانـوی زیبـای مـن ...
دعـوتـم را مـی پـذیـری ؟
آب دهـانـش راه نمـی اُفتـد ...
کـه عَسـل مـی چکـد از لبـانـش ،
وقتـی کـه مـرا بـه نـام مـی خـوانـد !
ایـن روزهـا ،
سـرمـای گـزنـدۀ بـرف هـم ؛
شُـده اسـت خـاطـره ...
همچـون آغـوش گـرم و سـوزان تـو !
یـخ قلمـم وامیـرود
هـرگـاه از تـو مینـویسـم
در زمستـانـی کـه نیستـی !
آنـگاه کـه دلتنگـم
خـود بخـود شـاعـر میشـوم
و بـرای تـو ، شعـر میگـویـم
تـــــــــــ❤ــــــــوئـی کـه ...
دستمـایـه تمـام دلتنگـی هـای مَنـی !
مَـن ، " تـو " را نَفـس مـی کشـم ؛
کـِه گفـت ...
کـاینجـا " بـرای از تـو نـوشتـن هـوا کَـم اسـت " ؟!
