بـه یـک دوسـت بسیـار نـزدیـک ، کـامـلاً مـاهـر و بـا تجـربـه نیـازمنـدیـم .
ساکنـان ایـن نـزدیکیـا در مـرحلـۀ گُـزینـش در اُولـویـت خـواهنـد بـود .
لُطفـاً جهـت کسـب آگـاهـی بیشتـر ، بـه آدرس ذیـل مـراجعـه نمـائیـد :
تهــــران - دسـت راسـت - درب اوّل - طبقـۀ مُـرفّهیـن بـی درد .
مِیتـی بـه ﺩﻭﺳﺘـﺶ ﺯﻧـﮓ ﺯﺩ و ﮔﻔﺖ :
ببینـم اِسـی ، پـول مـول اضـافـی تـوی دَس و بـالـت هـس ؟
منتظـر نمـونـد کـه جـوابـی بشنـوِه ...
۴۰۰ ﻫـﺰﺍﺭ ﺗـﻮﻣـﺎﻥ ﺍحتیـاج ﺩﺍﺭﻡ ، ﺩﺍﺭﯼ بهـم ﺑﺪﯼ ؟
اِسـی ﮔﻔـﺖ :
ﺷـﺐ ﺑﯿـﺎ قهـوه خـونه ﺑﮕﯿـﺮ .
ﺷـﺐ ﺷُـﺩ ...
بهـش ﺯﻧـﮓ ﺯﺩ ...
ﺩﯾـﺪ ﮔـﻮﺷﯿـﺶ جـواب نمیـده !
بُلـن شُـد و ﺭﻓـﺖ قهـوه خـونـه ...
ﺩﯾـﺪ ﺍﻭﻧﺠـﺎس !!!
ﮔﻔﺖ ...
ﺍﮔـﻪ ﭘـﻮﻝ ﻧـﺪﺍﺭﯼ ، خُـب ﺑﮕـﻮ ﻧـﺪﺍﺭﻡ !
دیگـه ﭼـﺮﺍ ﮔـﻮﺷﯿﺘـﻮ خـامـوش کـردی ؟!
اِسـی در جـواب ﮔﻔـﺖ :
خـامـوش نکـردم ، ﻓـﺭوﺧﺘﻤـﺶ !
بیـا ... ﺍﯾﻨـﻢ ﭘـﻮﻟـﺶ ، بگیـر .
